انواع و کاربردهای فولاد آلیاژی انواع و کاربردهای فولاد آلیاژی پروژه های تولید اجزای سرچاهی API گاهی اوقات به فولاد با ویژگی های خاص نیاز دارند. فولاد آلیاژی فولاد کربنی را با مواد دیگری مانند آلومینیوم، نیکل یا مس ترکیب می کند تا با مشخصات یک پروژه مطابقت داشته باشد. فولاد آلیاژی در درجه اول بر اساس آلیاژ یا درصد آلیاژ طبقه بندی می شود. فولاد با آلیاژ بالا فولادهای پر آلیاژ با درصد بالایی از عناصر آلیاژی تعریف می شوند. رایج ترین فولاد پر آلیاژ فولاد ضد زنگ است که حداقل 12 درصد کروم دارد. فولاد ضد زنگ به طور کلی به سه نوع اصلی تقسیم می شود: مارتنزیتی، فریتی و آستنیتی. فولادهای مارتنزیتی حاوی کمترین مقدار کروم هستند، سختی بالایی دارند و معمولاً برای کارد و چنگال استفاده می شوند. فولادهای فریتی حاوی 12 تا 27 درصد کروم هستند و اغلب در خودروها و تجهیزات صنعتی استفاده می شوند. فولادهای آستنیتی حاوی سطوح بالایی از نیکل، کربن، منگنز یا نیتروژن هستند و اغلب برای ذخیره مایعات خورنده و تجهیزات معدنی، شیمیایی یا داروسازی استفاده می شوند. فولاد کم آلیاژ فولادهای کم آلیاژ دارای درصد بسیار کمتری از عناصر آلیاژی هستند که معمولاً 1 تا 5 درصد است. این فولادها بسته به آلیاژ انتخابی، استحکام و کاربرد بسیار متفاوتی دارند. سازندگان فلنج های با قطر بزرگ معمولاً آلیاژهایی را برای خاصیت مکانیکی خاص انتخاب می کنند. تنوع آلیاژهای بالقوه باعث می شود فولاد کم آلیاژ برای پروژه های مختلف، از جمله آهنگری حلقه نورد بدون درز و تولید خروجی گل میخی مفید باشد. نوع بر اساس آلیاژ فولاد آلیاژی اغلب بر اساس نوع آلیاژ و غلظت آن دسته بندی می شود. اینها چند مورد از متداول ترین موارد افزودنی به فولاد آلیاژی هستند: آلومینیوم اکسیژن، گوگرد و فسفر را از فولاد حذف می کند. بیسموت ماشین کاری را بهبود می بخشد. کروم مقاومت به سایش، سختی و چقرمگی را افزایش می دهد. کبالت پایداری را افزایش می دهد و تشکیل گرافیت آزاد را تشویق می کند. مس سخت شدن و مقاومت در برابر خوردگی را بهبود می بخشد. منگنز سختی پذیری، شکل پذیری، مقاومت در برابر سایش و استحکام در دمای بالا را افزایش می دهد. مولیبدن غلظت کربن را کاهش می دهد و استحکام دمای اتاق را افزایش می دهد. نیکل استحکام، مقاومت در برابر خوردگی و مقاومت در برابر اکسیداسیون را بهبود می بخشد. سیلیکون قدرت و مغناطیس را افزایش می دهد. تیتانیوم سختی و استحکام را بهبود می بخشد. تنگستن سختی و استحکام را بهبود می بخشد. وانادیوم چقرمگی، استحکام، مقاومت در برابر خوردگی و مقاومت در برابر ضربه را افزایش می دهد.
انواع و کاربردهای فولاد آلیاژی انواع و کاربردهای فولاد آلیاژی پروژه های تولید اجزای سرچاهی API گاهی اوقات به فولاد با ویژگی های خاص نیاز دارند. فولاد آلیاژی فولاد کربنی را با مواد دیگری مانند آلومینیوم، نیکل یا مس ترکیب می کند تا با مشخصات یک پروژه مطابقت داشته باشد. فولاد آلیاژی در درجه اول بر اساس آلیاژ یا درصد آلیاژ طبقه بندی می شود. فولاد با آلیاژ بالا فولادهای پر آلیاژ با درصد بالایی از عناصر آلیاژی تعریف می شوند. رایج ترین فولاد پر آلیاژ فولاد ضد زنگ است که حداقل 12 درصد کروم دارد. فولاد ضد زنگ به طور کلی به سه نوع اصلی تقسیم می شود: مارتنزیتی، فریتی و آستنیتی. فولادهای مارتنزیتی حاوی کمترین مقدار کروم هستند، سختی بالایی دارند و معمولاً برای کارد و چنگال استفاده می شوند. فولادهای فریتی حاوی 12 تا 27 درصد کروم هستند و اغلب در خودروها و تجهیزات صنعتی استفاده می شوند. فولادهای آستنیتی حاوی سطوح بالایی از نیکل، کربن، منگنز یا نیتروژن هستند و اغلب برای ذخیره مایعات خورنده و تجهیزات معدنی، شیمیایی یا داروسازی استفاده می شوند. فولاد کم آلیاژ فولادهای کم آلیاژ دارای درصد بسیار کمتری از عناصر آلیاژی هستند که معمولاً 1 تا 5 درصد است. این فولادها بسته به آلیاژ انتخابی، استحکام و کاربرد بسیار متفاوتی دارند. سازندگان فلنج های با قطر بزرگ معمولاً آلیاژهایی را برای خاصیت مکانیکی خاص انتخاب می کنند. تنوع آلیاژهای بالقوه باعث می شود فولاد کم آلیاژ برای پروژه های مختلف، از جمله آهنگری حلقه نورد بدون درز و تولید خروجی گل میخی مفید باشد. نوع بر اساس آلیاژ فولاد آلیاژی اغلب بر اساس نوع آلیاژ و غلظت آن دسته بندی می شود. اینها چند مورد از متداول ترین موارد افزودنی به فولاد آلیاژی هستند: آلومینیوم اکسیژن، گوگرد و فسفر را از فولاد حذف می کند. بیسموت ماشین کاری را بهبود می بخشد. کروم مقاومت به سایش، سختی و چقرمگی را افزایش می دهد. کبالت پایداری را افزایش می دهد و تشکیل گرافیت آزاد را تشویق می کند. مس سخت شدن و مقاومت در برابر خوردگی را بهبود می بخشد. منگنز سختی پذیری، شکل پذیری، مقاومت در برابر سایش و استحکام در دمای بالا را افزایش می دهد. مولیبدن غلظت کربن را کاهش می دهد و استحکام دمای اتاق را افزایش می دهد. نیکل استحکام، مقاومت در برابر خوردگی و مقاومت در برابر اکسیداسیون را بهبود می بخشد. سیلیکون قدرت و مغناطیس را افزایش می دهد. تیتانیوم سختی و استحکام را بهبود می بخشد. تنگستن سختی و استحکام را بهبود می بخشد. وانادیوم چقرمگی، استحکام، مقاومت در برابر خوردگی و مقاومت در برابر ضربه را افزایش می دهد.
